Κουταβίσια Δαγκώματα

Είναι Παρασκευή βράδι και ολοκληρώνοντας τα εξωτερικά μου καθήκοντα, έχω κάτσει στον καναπέ παρέα με τους σκύλους μου (αυτοί βρίσκονται στο χαλί όχι στον καναπέ) και προσπαθώ να μοιραστώ τις ιδέες του Roger Abrantes σχετικά με την εξέλιξη της κοινωνικής συμπεριφοράς των σκύλων, όταν το χτύπημα του τηλεφώνου αποφασίζει να βάλει στο πλάι τις σκέψεις μου.

Στην άλλη άκρη της γραμμής αναγνωρίζω έναν έντρομο ιδιοκτήτη σκύλου, ο οποίος, βομβαρδίζεται από τα δαγκώματα του κουταβιού του. Σαν να μην φτάνει αυτό φίλοι και γνωστοί έσπευσαν να τον συμβουλέψουν ότι «αφού το κάνει αυτό τώρα που είναι μωρό, όταν μεγαλώσει θα σε φάει!»

Με 'έναυσμα λοιπόν το περιστατικό αυτό θα προσπαθήσω απλά να σας εξηγήσω τα πράγματα όπως συμβαίνουν και όχι όπως τα ερμηνεύουμε εμείς οι άνθρωποι.

Τα σκυλιά μαθαίνουν να δαγκώνουν από πολύ νεαρή ηλικία. Ένας από τους λόγους που η μητέρα φύση εφοδιάζει τα κουτάβια με μικρά και σουβλερά δοντάκια είναι προκειμένου να προκαλούν πόνο όταν παίζουν με τα αδέρφια τους παιχνίδια πολέμου και δαγκώνουν δυνατά. Αυτός είναι και ο λόγος που τα έχουν : για να προκαλούν πόνο.

Είναι πολύ σημαντικό τα σκυλιά από νεαρή ηλικία να μάθουν να ελέγχουν την δύναμη του δαγκώματος.

Ανάμεσα στην 4η και 18η εβδομάδα (περίπου) οι μυς των σαγονιών δεν είναι επαρκώς ανεπτυγμένοι και τα τρομερά και μυτερά αυτά δοντάκια είναι εκεί ως υποκατάστατο για την έλλειψη της δύναμης στους μυς.

Είναι επομένως απόλυτα φυσιολογικό τα κουτάβια να μας δαγκώνουν, καθώς διασχίζουν μια φυσιολογική διαδικασία μάθησης και είναι υποχρέωσή μας να τα εκπαιδεύσουμε στην ηλικία αυτή ότι το να δαγκώνουν τους ανθρώπους δεν είναι αποδεκτό.

Η άμεση αντίδραση των ανθρώπων όταν το κουτάβι δαγκώνει είναι να φωνάξουν ένα δυνατό «ΜΗ» και δώσουν και μία φάπα στην μουσούδα του σκύλου. Όμως η αντίδραση αυτή προκαλεί πραγματική σύγχυση στο κουτάβι, καθώς το μόνο που του διδάσκει (αν πράγματι του διδάσκει κάτι) είναι πως όταν δαγκώνει τον άνθρωπο πρέπει να φύγει γρήγορα για να αποφύγει την φάπα, και όχι να μην δαγκώνει.

Το μήνυμα προς το κουτάβι πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι μας πόνεσε όπως του το μεταφέρουν και τα αδέρφια του. Οποιασδήποτε μορφής ανταμοιβή (ηθελημένη ή μη) στην συμπεριφορά αυτή θα έχει σαν αποτέλεσμα έναν σκύλο που απλά θα δαγκώνει.

Αντίθετα με τις απόψεις που επικρατούν το να δείξεις στο κουτάβι ότι πόνεσες δεν το διδάσκεις ότι μπορεί εύκολα να σε τραυματίσει, καθώς η μαθησιακή περίοδος που διατρέχει σχετίζεται με το πώς να χρησιμοποιεί τα δόντια του αποδεκτά.

Η χρήση των δοντιών για κυριαρχικούς στόχους δεν λαμβάνει χώρα παρά μόνο αφού θα έχουν βγει τα δόντια που θα φέρει ο σκύλος ως ενήλικας.

Από τα παραπάνω απορρέει ξεκάθαρα ότι ο σκύλος μας θα πρέπει να έχει μάθει την αποδεκτή χρήση των δοντιών του πριν από την 18η εβδομάδα της ζωής του. Η 18η εβδομάδα είναι η περίοδος που τα κουταβίσια δοντάκια πέφτουν και τα δόντια του ενήλικα σκύλου αρχίζουν να εμφανίζονται. Μετά το πέρας της περιόδου αυτής ΔΕΝ θα πρέπει να επιτρέπετε οποιαδήποτε επαφή των δοντιών του σκύλου με το ανθρώπινο δέρμα ή τα ρούχα.